Pequeño es bien: op Lanzarote vormen wilde natuur, kunst en waardering voor het kleine een perfecte symbiose

Tussen de ruige kliffen, de woeste zee en de verzengende zon vonden de mannen een oude finca die al vier jaar leeg stond. In plaats van direct te beginnen met een grote verbouwing, kozen Yves en Bert ervoor om eerst enkel in de finca te wonen en de boerderij en het eiland te leren kennen. ‘We merkten al snel dat Lanzarote meer is dan een eiland, het is bijna een levend wezen,’ vertelt Yves. ‘Lanzarote is heel brutaal: de vulkanische gebieden, de hete wind die woestijnzand met zich meebrengt, de zon die het hele jaar door staat de branden aan de hemel en het feit dat het tussen maart en september vrijwel niet regent: het is eigenlijk niet bedoeld voor mensen om op te leven. De Lanzaroteños hebben door de eeuwen heen hun manier van leven aangepast aan het eiland. Men leeft hier volgens het ritme van de zon, beïnvloed door de elementen, met de seizoenen mee. Het eiland maakt de mens. En dat merk je: mensen gaan hier met het land om zonder invasief te zijn. De Lanzaroteños beseffen zich heel goed dat ze afhankelijk zijn van de natuur, en niet andersom.’  

Na tien maanden in de oude boerderij gewoond te hebben begonnen de mannen het vage idee waarmee ze uit België vertrokken steeds helderder voor ogen te zien. Het was de identiteit van het eiland die de mannen inspireerde de finca te transformeren tot wat het vandaag de dag is. ‘Lanzarote is een eiland waar natuur en creativiteit elkaar ontmoeten. Het eiland brengt veel creativiteit teweeg bij kunstenaars. Of ze nou keramiek maken, schilderen of installaties creëren, de natuurlijke elementen van Lanzarote dienen al eeuwenlang als onuitputtelijke bron van inspiratie. Het is de natuur die de kunst bepaalt.’ 

Dat kunst zo’n belangrijke rol speelt op het eiland is mede te danken aan César Manrique, een belangrijke Spaanse kunstenaar in de twintigste eeuw. Hij liet zich inspireren door de natuurlijke kenmerken van het eiland en voorkwam dat het eiland haar cultuur en identiteit verloor aan het massatoerisme door protesten te organiseren tegen hoogbouw, een bouwstop in te schakelen en ervoor te zorgen dat er geen advertenties langs de weg geplaatst werden. De traditionele bouwstijl die Lanzarote kenmerkt komt ook van zijn hand: maximaal vier verdiepingen, geschilderd in lichte en witte tinten met kozijnen in blauw, groen of bruin. ‘Als eerbetoon aan Manrique en de identiteit van Lanzarote hebben we de finca in deze stijl gehouden. We merken dat dit de community erg goed doet: de buren zijn blij om te zien dat de finca niet is omgebouwd tot een moderne villa, maar juist een plek is geworden waar de identiteit van Lanzarote duidelijk tot uiting komt.’

Toen Yves en Bert eenmaal het idee opgedaan hadden om te vertrekken uit België , was dat ook meteen definitief. Terug naar het vasteland gaan zit er niet meer in voor de mannen. ‘Het eiland heeft ons veranderd. Als we iets geleerd hebben van het eilandleven is dat je in het stadse leven zo ver verwijderd bent van de natuur. Terwijl je hier op het eiland niet alleen omringd bent door natuur, maar ook nog eens overgeleverd bent aan de elementen. Hierdoor realiseer je je hoe nietig we als mens eigenlijk zijn. Op een eiland als Lanzarote ervaar je de kracht van de natuur en merk je dat, hoewel we als mens al snel denken de baas te kunnen zijn over de natuur, dat echt niet het geval is. En dat is iets spectaculairs om te beseffen.’ Het was een les in maakbaarheid: op Lanzarote bepaalt de natuur hoe je leeft. Het weer bepaalt wat je kunt doen op een dag. ‘In de zomer zijn we vooral ‘s avonds buiten, overdag is dat echt niet te doen. Maar ‘s winters is het hier net een ander land: door de mildere temperaturen en een toename in regenval, transformeert een woestijnachtig eiland in een groene oase. Het is niet voor niets dat we een van de kamers in ons guesthouse hebben gewijd aan Lanzarote’s wintergroen.’

Het is niet alleen hun manier van leven, maar ook hun mentaliteit die veranderde. ‘Lanzarote is een eiland waar veel kan, maar niets moet. In West-Europa is groei en prestatie de heilige graal, maar hier is ‘niets moet’ heel belangrijk, het is een motto waar de mensen naar leven. Wanneer de wijnboeren genoeg hebben geproduceerd om het jaar financieel rond te komen, gaan ze niet meer wijn maken. Want dan kan er niet meer gesurft worden in de namiddag. De mensen hier omarmen wat er is. Iets kleins is vaak even mooi als het grote, simpelweg omdat het er is.’ Pequeño es bien is dan ook een bekende uitspraak voor de Lanzaroteños: het kleine is goed. En die mentaliteit hebben Yves en Bert snel overgenomen. ‘Vroeger hadden we overal een plan voor, alles hadden we uitgestippeld, tot een vijfjarenplan aan toe. Tegenwoordig laten we het leven maar gewoon gebeuren. Wat komt dat komt.’